De eerste paar dagen

Eenmaal op Schiphol aangekomen, heb ik samen met mijn ouders nog wat gedronken. Hierna afscheid genomen en door de douane gegaan. Na de controles was het wachten geblazen. Gek idee om zo in je eentje te vliegen maar de tijd vloog best snel voorbij, voor ik het wist zat ik in het vliegtuig naar Lissabon. De eerste overstap in Lissabon was al een hele ervaring. Het was even spannend of ik mijn vliegtuig wel ging halen. Door het tijdsverschil van een uur had ik maar een halfuur de tijd om over te stappen. Bij aankomst werden we met een groepje van 8 personen opgewacht door een man die ons naar de bus bracht. Met de bus werden we naar het vliegtuig gebracht voor de vlucht richting Accra. Het vliegtuig zat op ons na helemaal vol. Men had gewacht op ons. Er was nog wel wat twijfelachtig of de bagage van ons werd meegenomen of dat het met de volgende vlucht zal meekomen. In het vliegtuig was ik denk ik een van de 10 Nederlanders/Belgen. Ik had een Ghanese man naast mij zitten. Deze man studeerde ergens bij Wageningen en ging even terug naar Ghana en daarna zal hij weer naar Nederland gaan om verder te studeren. Hij vertelde dat hij vond dat ze in Nederland zo gesloten zijn en zo in een isolement leven. Dat de mensen er georganiseerd zijn en erg van de tijd. Ik vroeg hem naar de speciale gebruiken/tradities van Ghana. Het volgende gaf hij aan:
- hallo zeggen tegen een ieder anders zien ze je als onaardig.
- bij het groeten eerst de oudste persoon groeten en dan de rij af naar de jongste persoon.
- alleen je rechterhand gebruiken bij het geven van een hand, bij maaltijden eten. Je linkerhand gebruik je alleen om je kont mee af te vegen.
- niet ruiken aan je eten, dan denkt men dat je het niet lekker vindt (in het vliegtuig betrapte ik mij er al op bij het avondeten)!
- geen korte kleding dragen. Dan zien ze je als een prostituee.
- de mensen denken in Ghana aan elkaar en delen ook veel met elkaar als ze iets krijgen.
In het vliegtuig zat ook een Portugees jongetje en een Ghanees jongetje. Ik schat beide iets van 4 jaar oud. De vader van het Portugese jongetje zei tegen zijn zoon, geef hem maar een knuffel. Je snapt het wel, ik smolt helemaal weg in mijn stoel. Bij aankomst in Accra eerst lang in de rij gestaan voor de controle. Later nog een controle waar er een foto werd gemaakt en je vingerafdrukken moest laten maken. Hierna zag ik bij aankomst van de kofferband mijn koffers al. Vervolgens naar buiten gelopen waar ik Toontje al gauw met een bordje zag staan. Ze zei dat ik de ene laatste was en dat ik alvast met haar man en chauffeur naar de bus kon gaan. Hier waren de andere acht ook die vanavond waren aangekomen. Ik voelde me al direct schuldig want sommigen hadden tweeënhalf uur op ons gewacht. Even kort kennis gemaakt met elkaar. We waren met 9. Met zijn allen in de trotro en op weg naar het gasthuis van Toontje. Daar kwam de laatste ook bij de groep aan. Hier moesten we tweetallen maken om een kamer mee te delen. Nog even met zijn allen met Toontje een drankje gedaan en afgestemd wat ze voor ons de volgende dag had gepland. We konden met twee chauffeurs in de trotro wat plekken in Accra bekijken.

De volgende ochtend sloot er nog een persoon bij de groep aan, die er al een dag zat. We waren nu compleet. Toontje vertelde dat ze nog niet eerder zo'n grote groep tegelijk had gehad (groep van 11).

De volgende ochtend waren Marjolein en ik al vroeg wakker en besloten een stukje te gaan lopen op zoek naar fruit en water. We vonden een lokaal marktje tien minuten verderop. Het was een hele belevenis. Overal getoeter en werden we aangekeken en bekeken. Bij het marktje liep een meisje met een bak met zakjes water op haar hoofd. Hier hebben we twee zakjes gekocht en was onze eerste ontgroening met de zakjes water een feit. De zakjes water verkopen ze veel in Ghana.
Na de markt zijn weer teruggelopen en vervolgens in de trotro gestapt met zijn alleen en onze chauffeurs. Op naar de bezienswaardigheden van vandaag. De eerste stop was bij de black star (onafhankelijkheids plein), hier wat foto's gemaakt. Een tweede stop bij een markt. Hier kwamen direct een stuk of tien mannen naar ons busje. We kregen veel vragen over waar je vandaan komt, wie je bent, of je meeloopt naar zijn spullen en of hij een kus van je mag (nee!). Met zijn allen over de binnenmarkt gelopen waar ons van alles werd aangesmeerd. De volgende stop was een restaurant waar we om de beurt ons eten kregen. We hebben op de laatste twee (waaronder ook ikzelf) 2.5 uur gewacht op het eten. De chauffeur was er al een paar keer achteraan geweest, uiteindelijk de laatste twee maaltijden in een doggy bag meegenomen. Het viel me op dat de kinderen aan de tafel naast ons alcoholvrij bier dronken. De moeders waagden het na wat drankjes op een dansen. Een soort hiphop/reggaeton werd er luid gedraaid. Eenmaal terug in het busje hebben we even verderop het eten weggegeven. De honger was echter ver te zoeken en we hadden gezamenlijk al wat eten gedeeld met elkaar. Ze waren er erg blij mee.
De volgende stap was de vuurtoren met vissersdorpje. Eerst met zijn allen de vuurtoren beklommen. Omdat het al aardig donker begon te worden (6 uur) was het binnen met een zaklamp zoeken naar de trap. De laatste steile trap was vooral heel steil. Nooit gedacht dat we iets gingen beklimmen vandaag dus ik en nog een paar hadden wat bekijks met onze rokjes. Bovenop de vuurtoren hadden we uitzicht op een begrafenis en het vissersdorp. Omdat het zo donker was had de chauffeur besloten om niet meer met zijn allen het vissersdorpje in te gaan. Het was er nu te donker en te gevaarlijk voor ons. De chauffeur kreeg met de locals nog gezeur over omdat ze ons het dorpje graag wilden laten zien. We zijn toen gauw weggereden terug naar de accommodatie waar ik een douche heb genomen. En ja de bucketdouche was een feit. Ik had de emmers al zien staan want de douchekop werkte niet.

De volgende dag stond de wekker om 04.15 uur en werden we om 05.00 uur opgehaald met het busje en naar het treinstation gebracht. Vanaf hier gaan we met zijn achten met de bus naar Tamale. Drie van ons gaan met het vliegtuig naar Tamale. Als het meevalt zijn we er met 12 uur rijden. Eerst werden de koffers gewogen. Niet een voor een of per twee maar alles op een stapel. Ja je leest het goed al onze 20 koffers werden tegelijk gewogen. We hadden ook nog de vier koffers van de drie die met het vliegtuig naar Tamale gingen vliegen. Daarna hebben we vol ongeloof gekeken hoe de koffers en andere spullen de bus in gingen. Er ging van alles in de bus: een motor, gasfles, koelkast, matras en nog veel meer, maar waarvan niet te zien was wat het was. Zoals verwacht ging het niet passen en hadden we nog zo'n 7 koffers buiten staan. Maar met wat fooi gingen ze een oplossing zoeken voor deze koffers. We hebben ze toen maar wat geld toegestopt en de laatste koffers werden op de achterbank in de bus geplaatst. Het was dit keer geen trotro waar we in zaten maar een luxe touringcar met airco. Onderweg was er veel te zien in de bus. Hoe ze hier rijden blijft ongewoon om aan te zien. Regels zijn er niet echt wie het eerst gaat. Men gaat gewoon wanneer ze willen. Ook de verschillende dorpjes/stadjes waar we doorheen rijden blijven indrukwekkend om te zien.